English

De Standaard - For Edward Krasinski

Zij haalt uit, stampt haar voet de ruimte in. Hij wacht, minutenlang. Zij wringt haar lichaam tussen de klanken door, hij loopt op een rechte lijn de dreiging van de pianomuziek af. Zij gaat zitten, verschuift wanneer de variaties in de partituur dat ook doen, hij deint zoals de takken van een boom meewiegen met de wind. Voor de voorstelling For Edward Krasinski nodigde Marc Vanrunxt zijn collega-choreograaf Salva Sanchis uit. Ze werkten elk apart en namen dezelfde partituur als uitgangspunt: de minimalistische pianomuziek Triadic memories van Morton Feldman. Hun choreografie lieten ze pas een goede week voor de première samenkomen, elk aan een kant van het podium. Vanrunxt met zijn choreografie voor Etienne Guilloteau, Sanchis met die voor de danseres Georgia Vardarou. Zij en hij.

Wat in de Antwerpse Monty in harmonie begint — een piano in het midden, een danser langs elke zijde — wordt een weerbarstige driehoeksverhouding. Soms zijn de twee dansers aan elkaar gewaagd — zij rustig en hij wild, zij met de blik en hij met de rug naar het publiek gekeerd, zij voetlicht en hij tegenlicht — soms is het enkel de muziek die ze delen.

Elk leggen ze hun accenten: Sanchis die Vardarous bewegingen nu eens door de klanken laat leiden, dan weer net door de stiltes ertussenin. Vanrunxt die kiest voor de tweespalt van verstilling en dramatiek, wat naast de pure dans van Sanchis soms grootsprakig durft te worden. Want waar Sanchis op Feldman reageert met energie en een duidelijke danstaal, doet Vanrunxt dat veeleer met concepten. Of hoe moeten we de drie paar handschoenen van Guilloteau begrijpen? En de spacy zonnebril?

De variaties van Feldman zijn niet alleen een opgave voor de dansers, maar ook voor het publiek. For Edward Krasinski ervaar je door de vrij monotone partituur snel als langdradig. De pianist blijft maar bladzijden omslaan, de dansers blijven maar antwoorden op Feldman. Enkel het publiek durft al eens harder te morren.

Het is knap wanneer dansers worstelen met een partituur, al was het maar omdat de klanken tastbaar worden in hun zweet. Maar wanneer je als publiek niet langer het gevoel hebt deel te kunnen uitmaken van de dialoog, worden het op scène gewoon een ‘hij', een ‘zij' en ‘een piano'.

Sarah Vankersschaever
18.10.2010
Gezien in Monty, Antwerpen. Nog in Brussel, Leuven, Brugge en Gent.

www.kunst-werk.be

©Copyright De Standaard